Een western in hedendaags Koerdistan? Op het eerste gezicht een bevreemdende combinatie. Maar voor regisseur Hiner Saleem was het volstrekt logisch. “Ik keek naar mijn land en zag in de chaos die er heerste alle ingrediënten van een western.”

Related movies

Zijn film My Sweet Pepper Land speelt in 2003, kort nadat Saddam Hussein werd afgezet en Iraaks Koerdistan officieel zelfstandig werd. “In de oorlog met Irak was alles vernietigd; niet alleen de infrastructuur, maar ook de cultuur”, legt Saleem uit. “Het was een land in chaos, dat volledig opnieuw opgebouwd moest worden, net zoals Amerika dat was in de tijd waarin al die westerns spelen. Daarom pakte ik westernelementen om mijn verhaal te vertellen, als een kapstok. Bovendien deden de onherbergzame bergen in noordelijk Koerdistan me altijd al aan westerns denken.”

Verzetsstrijder Baran (Korkmaz Aslan) ziet het niet zitten in de grote stad, en verkiest een post als ‘sheriff’ in een afgelegen bergdorp in het grensgebied met Turkije. Daar stuit hij niet alleen op schoollerares Govend (Golshifteh Farahani), maar ook op tegenwerking van clanleider Aziz Aga (Tarik Akreyî), die zijn corrupte machtspositie met man en macht vast wil houden en daarvoor de twee nieuwkomers in het dorp wegzet als ‘immoreel’. “Het is een gevolg van de vernietiging van het land”, vindt Saleem. “Om uit de chaos te ontsnappen, grijpen de dorpsbewoners terug op de oudste wetten die men kent. Ik wil juist mensenrechten, democratie en gelijkheid tussen man en vrouw ondersteunen. Ik sta achter de jonge Koerden die vechten voor die rechten, en tegen radicaal conservatieve politieke partijen.”

Saleem werd geboren in Koerdistan, maar woont en werkt al jaren in Frankrijk. Toch voelt hij zich dus nog nauw verbonden met wat er gebeurt in zijn geboorteland. “Als ik in Europa ben, voel ik me een burger van Koerdistan. En als ik in Koerdistan ben, voel ik me juist een buitenstaander. Maar bovenal voel ik me een wereldburger. Koerdistan, Afrika, Frankrijk: de hele wereld is onderdeel van mijn identiteit geworden. Ik voel me overal een beetje thuis. Ja, zelfs in Nederland!”

In de film is een opvallende rol weggelegd voor de hang, een percussie-instrument dat eeuwen oud oogt, maar in feite pas in 2000 in Oostenrijk werd ontwikkeld. Net zoals de muzieksmaak van Baran, die naar Elvis Presley en naar Bach luistert, lijkt het een symbool voor de modernere opvattingen die de twee in het dorp proberen te verspreiden. “Maar voor die symboliek heb ik niet gekozen”, zegt Saleem. “Hoewel ik wil wilde dat het niet alleen een ‘etnische’ film zou worden. Maar ik houd er niet van om dat soort dingen te veel te intellectualiseren. Golshifteh speelt zelf hang, een prachtig universeel instrument, en ik vond de klanken perfect passen bij de bergen. En de muzieksmaak van Baran is gewoon muziek die ik zelf mooi vind!”

Er is een hoop veranderd in Koerdistan in de tien jaar sinds de kersverse onafhankelijkheid die de film toont, zegt Saleem. “Er zijn scholen gebouwd, wegen aangelegd, universiteiten opgezet. En ook cultureel is er een nieuw elan. Mijn grootvader, een grappige man, zei vroeger vaak over Koerdistan: ‘Ons verleden is triest, ons heden is een catastrofe, maar gelukkig hebben we geen toekomst!’ Maar nu hebben we wél een toekomst, denk ik. We zitten op het juiste pad, hoewel er nog een lange weg te gaan is. Maar ik wil optimistisch zijn!”