“Iedereen leek ontzettend gestresst en agressief”

Aan het begin van Finsterworld waan je je bijna in een sprookje. De cinematografie van Markus Förderer is prachtig en de film steekt van wal als een heerlijk vlotte ironische komedie. Maar net als je denkt straffeloos te kunnen gaan genieten tuimel je een konijnenhol in en beland je op een plek waar je misschien liever niet bent. De sprookjesachtige beelden staan in schril contrast met de harde wreedheid van de personages. Finsterworld schraapt het eelt van de menselijke ziel en legt de scherpe randjes eronder bloot.

De Duitse krant Der Spiegel omschrijft Finsterworld als “een raadselachtige film zoals je hem zelden in Duitse cinema tegenkomt.” Ook regisseur Frauke Finsterwalder noemt de film on-Duits: “Het is niet erg vanzelfsprekend voor Duitsers om met humor en ironie naar zichzelf te kijken. We maken liever grappen over andere mensen.”

Het is dan ook niet vreemd dat Finsterwalder en haar man, de schrijver Christian Kracht, het verhaal voor de bijna anti-Duitse film bedachten na een tijdje in een andere cultuur te hebben doorgebracht. “Na verhuisd te zijn naar Kenia, kwamen we terug naar Duitsland voor een bezoek. Opeens vielen ons allerlei merkwaardige dingen op aan het gedrag van de mensen. Snelle Duitse auto’s die over de snelweg razen als killing machines, mensen die helemaal niet naar elkaar kijken en alleen maar in hun telefoon praten. Iedereen leek ontzettend gestresst en agressief, terwijl ze omgeven werden door veiligheid en rijkdom. Dus tijdens een ritje op de autobahn is eigenlijk het idee voor Finsterworld geboren.”

Finsterworld schuwt duidelijk de controverse niet. Als je in een scène een groep Duitse scholieren de draak laat steken met de holocaust tijdens een bezoek aan een concentratiekamp, dan raak je – ook bij het Duitse publiek – een gevoelige snaar. Het leverde voor Finsterwalder problemen op met de financiëring van de film. “De Duitse staat was niet bepaald blij met de film die we wilde maken. We kregen ongeveer een miljoen euro, wat de helft was van wat we dachten nodig te hebben. In een crisisoverleg met alle productieleiders kon iedereen me geruststellen dat we nog steeds de film konden maken zonder scènes te schrappen, en dat het er niet als een goedkope televisiefilm uit zou komen te zien. En we hebben natuurlijk overal om korting moeten bedelen. Ik ben uiteindelijk erg tevreden want de film ziet er precies uit zoals ik wilde. Beter zelfs. Iedereen heeft echt een topprestatie geleverd.”

Een kenmerkende en visueel opvallende rol is in Finsterworld weggelegd voor de beestachtig fraaie kostuums van de furries. Politieagent Tom is in de film iemand die zich in zijn vrije tijd in een dierenvacht hijst en de liefde opzoekt bij andere pluizige medestanders. “We hebben goed onderzoek gedaan naar de furry-cultuur. Het idee van de furry is dat je een pak op maat laat maken en er je eigen personage omheen bouwt. Dit moest voor de acteur in kwestie – Ronald Zehrfeld – sowieso omdat hij erg lang is. De rest van de furries in de film zijn echt. Het heeft een aantal maanden van praten gekost voordat ze ons genoeg vertrouwden om mee te doen aan de film, maar we moesten wel, want we konden niet voor een hele groep mensen furry-pakken laten maken.”