“Het fetisj-aspect is wat omstreden”

Omdat de furry-gemeenschap wat lastig te benaderen is (regisseur Frauke Finsterwalder heeft er ook enkele maanden over gedaan om ze te strikken voor de film), formuleerden wij onze vraag met de grootst mogelijke voorzichtigheid. Of er een furry bereid was naar de film te kijken, en zijn mening te geven over of de furry-fetisjist in de film wel of niet representatief was vor het fenomeen? De eerste reactie was meteen vrij stekelig.

“Je maakt hier geen vrienden door het een fetisj te noemen. We weten precies hoe de media werken: als er een verslaggever naar ons toe komt om naar onze mening te vragen en het woord fetisj in de mond neemt, en daarna nog durft te zeggen dat het een objectief verslag wordt en ons niet in een kwaad daglicht zal stellen, weet je dat hij maar één doel voor ogen heeft. Wij vertikken het om als een sensationele freakshow neergezet te worden in wat voor media dan ook.”

Ai. Dit voorspelde niet veel goeds. Als een soort enthousiaste Werner Herzog had ik een groep furries benaderd die niet bijzonder happig waren op mijn oprechte interesse in hun mening over Finsterworld. Of toch wel? Een bedachtzame furry hapte toe en wilde de film toch wel een kans geven – en was razend enthousiast.

“Wow, ik ben echt onder de indruk van deze film! Heel erg goed geschreven. Het furry-personage heeft een volwaardig, gecompliceerd karakter. Het verhaal zorgt ervoor dat je echt met hem gaat meeleven. Dit is het soort furry-personage dat ik wil zien.”

Maar hoe zit het dan met de seksuele toespelingen van de furries in de film? “In het echt willen furries graag laten zien naar de buitenwereld dat het ze te doen is om de tekeningen (‘fanart’) en de community, en dat ze niets te maken hebben met de fetisj. Maar velen hebben dat toch. Het fetisj-aspect is wat omstreden. Kijkers van de film moeten niet denken dat dit een hele realistische weergave is, maar de film wel waarderen om zijn artistieke expressie.”

“Het is belangrijk op te merken dat de film is gemaakt met echte fursuiters. Als ik een film zie waarin furries in goedkope mascottepakken verschijnen, weet je dat het een slecht verhaal is. Het gebruik van echte furry kostuums in deze film is een teken dat de film ons goed begrijpt.”

“De furry-ontmoetingsscène is niet erg realistisch. Furry-conventies draaien niet echt om stiekeme knuffels in het donker. Je hebt er gewone kleedkamers waar je mensen ziet omkleden, een dansvloer waar iedereen uit zijn plaat gaat, en een rijtje gewone omstanders die zich liever niet verkleden maar wel mee willen doen. Maar waarom zou je dat soort gewone dingen laten zien in een film? Ik snap dat het magisch en mysterieus moet blijven, en dat daarom deze keuze gemaakt is. Het is niet realistisch, maar wel erg oprecht. De film vangt wel degelijk de magie van het knuffelen in een fursuit.”

Tot slot wil de enthousiaste furry ons hartelijk bedanken voor onze oprechtheid bij het vragen naar een furry perspectief. “Een furry die andere furries vraagt om knuffels, een journalist die gevoelige vragen stelt … het brengt allemaal een betekenis met zich mee. Finsterworld nodigt je uit om na te denken over wat die betekenis is. You never know what to expect when you meet strangers in the dark.”