Zoveel kijkers, zoveel meningen over een film. Maar wat hebben de experts te vertellen? Pluk nodigt drie verschillende mensen uit om vanuit hun persoonlijke expertise te kijken naar de film en er in dat licht kort iets over te vertellen. Vandaag Griekenland, psychologie en design: At Home.
Tim Teubel – Designer bij August & Teddy Homemakers
“At Home speelt zich af op een beperkt aantal locaties, het voornaamst de woning waar de hoofdpersoon werkzaam is. Hoewel streng architectonisch ontworpen, toont het wel degelijk gelijkenis met de dorre omgeving van het Griekse landschap. De betonnen kolos is even kaal, hard en kil als de hoofdpersonen. Niet ongewoon voor Griekse begrippen is het pand niet afgewerkt en hetzelfde lijkt te gelden voor de intermenselijke relaties, waardoor ook de locatie een eigen karakter aan zal nemen in de film. Zoals de personages gekleed gaan in neutrale tinten geldt ook dit weer voor de woning, die naast de kleurschakeringen van beton alle mogelijke tonen grijs laat zien, verder aangevuld met zachte en vaak transparante varianten van aardse kleuren. Het huis lijkt net als de karakters haar best te doen vooral ingetogen en onaangedaan te blijven. Het enige frivole is de entree, waarvan de organische vormen die uit de witte metalen platen gestanst zijn nog een beetje de indruk van leven lijken te wekken. De schitterende, maar desolate blauwe baai die achter de enorme glazen pui verschijnt lijkt een andere, levende wereld, een dimensie onbereikbaar voor de hoofdpersonen.”
Aldo Paula – Uitgever film- en uitgaanswebsites met als groeiend specialisme Griekenland
“In At Home zien we hoe de crisis in Griekenland zich voltrekt door de ogen van de migranten-huishoudster Nadia (Maria Kalimani). Niemand blijkt immuun en iedereen moet maatregelen nemen.
De film van de Duits-Griekse regisseur Athanasios Karanikolas heeft het typische langzame tempo van recentere succesvolle Griekse films als Dogtooth en Attenberg, maar de film lijkt het meest verwant met het werk van de Nederlandse regisseur Nanouk Neopold. Het langzame tempo vergt veel concentratie van de kijker: er wordt uitsluitend met totalen gewerkt en het enige stukje muziek in de film is een lesje van de dochter des huizes en een geïmproviseerde opvoering door de dochter van Nadia.
Grieken houden van panorama’s en de film is opgebouwd uit mooie tableaus, de camera blijft stilstaan tijdens de hele film. Op slechts enkel dramatische privé-momenten na maakt de camera een trage zwiep. Veel zorg is besteed aan de decors, waarbij het kleurgebruik beperkt blijft tot uitgewassen bruin, blauw, wit, zwart en heel veel licht. Zelfs de straatscènes in Athene zijn schaars qua kleuren.
In de perfect minimalistische betonnen villa voltrekt zich een groot drama waarbij het gezin steeds meer moet schrappen. Het lijkt er op dat regisseur Karanikolas ons wil vertellen dat zelfs de mythe van de goden op de Olympus scheurtjes heeft opgelopen.”
Marcelino Lopez – Schrijvend psycholoog en therapeut
“Uit psychologisch oogpunt vond ik de film wat eenzijdig. ik vond het niet per se gaan over wat er tijdens een economische crisis gebeurt en hoe mensen daarop (verschillend) reageren. Dat zou een interessant thema kunnen zijn, maar ik zag nu een aantal mensen die op een of andere manier te incababel of bang zijn eerlijk, open en direct met elkaar te communiceren.
De boodschap die ik in de film zie: mensen die niet open en kwetsbaar (leren) communiceren, zijn onnodig eenzaam en juist extra kwetsbaar. Het mooie van een crisis kan zijn dat mensen juist meer naar elkaar toe groeien omdat ze doorkrijgen wat echt belangrijk is het leven: intimiteit, vriendschap, liefde bijvioorbeeld. Dat gebeurt in de praktijk ook vaak. veel mensen herinneren zich bijvoorbeeld achteraf de oorlogstijd als een van de mooiste tijden in hun leven. Niet vanwege de dreiging en de ellende, maar de meer intense connectie en band met anderen. In deze film zag ik niks van dat al. Ik zag vooral de onnodige eenzaamheid van een vrouw die niet voor zichzelf durfde op te komen.”