In 20,000 Days on Earth volgen we een dag in het leven van Nick Cave. Als muzikant verzorgt hij in die film natuurlijk overtuigend zijn eigen soundtrack, maar wat zijn de nummers die belangrijk zijn in het bestaan van de Pluk-bezoekers? Elke dag vragen we een willekeurige Plukker op het terrein naar drie nummers die de soundtrack van zijn of haar leven vormen.
Wanneer enthousiaste Pluk vrijwilliger Gregory Markus (25) uit Iowa City geen strandstoel of pijpleiding in zijn handen heeft, zie je hem luchtdrummen op een denkbeeldig drumstel. Kijkt hij uit naar de première van 20,000 Days on Earth met rockheld Nick Cave? “Jawel, ik ben niet echt een grote Nick Cave fan maar ik heb veel respect voor hem. In mijn ervaring zijn mensen die naar hem luisteren altijd wel cool.” Hmm. Iets aan hem doet me denken dat Gregory liever zelf het middelpunt zou zijn van zijn eigen post-punk rockumentary. Reden genoeg om hem naar de soundtrack van zijn leven te vragen.
1. Troubled Hubble – I’m Pretty Sure I Can See Molecules
“Dit luister je wanneer je klaar bent met je verdrietig voelen, wanneer je erover heen bent, verder wilt, maar nog even een extra schop onder je kont nodig hebt. Otepka zingt over de schoonheid van het leven op moleculair niveau, alsof hij schreeuwt ‘I fucking love science!’ voordat die Facebookpagina al bestond. Zijn laatste regel, ‘When you’re nothing, you’re still something, you’re molecules’ herinnert je eraan dat zelfs wanneer je je op je slechtst voelt, dat alle elementen zoals waterstof, zuurstof, stikstof en koolstof die het hele universum opvullen ook binnenin jezelf zitten en dat dat awesome is. Ergo, you are awesome.”
2. Bruce Springsteen – Thunder Road
“Voor op je koptelefoon op een donkere, koude, regenachtige Amsterdamse decembermorgen. Je moet dertig minuten fietsen naar CS maar je wilt eigenlijk echt niet, en je kunt bijna letterlijk je hersenen aan je benen horen vertellen ‘waag het nog een stap te zetten, we gaan onmiddellijk terug naar bed’. Dan hoor je die F op de piano en de melodie begint: de harmonica. De tekst ‘Screen door slams’ valt net terwijl je de deur achter je dichttrekt en je eerste stap buiten zet. Voor je het weet heeft het liedje de communicatie tussen je brein en je lichaam gegijzeld. Je bent weg, de koude wind wappert door je haar. De kippenvel die je voelt komt niet van de kou, maar van The Boss.”
3. Russian Circles – Death Rides a Horse
“Het is 3 uur ‘s ochtends en al je vrienden hangen op zolder het kratje bier leeg te drinken die jullie van de nachtwinkel hebben meegenomen. Je bent al aan het drinken vanaf 6 uur ’s avonds en je hebt niet echt kunnen genieten van de muziek die in de bar speelde. Iemand loopt naar de stereo. Death Rides a Horse zet in. Opeens wordt het bungelende lampenpeertje aan diggelen geslagen met een bankkussen. De enige lichtpuntjes die je nu nog ziet zijn die van sigaretten. Je weet niet meer wie wie is en wie waar is, je voelt alleen geduw en getrek, kussens die tegen je aan vliegen. Je staat opeens op een tafel te springen en denkbeeldig de drums en gitaar te bespelen. Je reikt om je heen en gooit wat je gegrepen hebt terug te duisternis in met alle kracht die je bezit. De laatste 30 seconden beginnen en het voelt alsof de apocalyps nadert.
Het liedje is voorbij.
Iemand doet het licht aan en iedereen kijkt naar elkaar, hijgend, zwetend, ogen wijd open. Je werpt een blik in de kamer. Niets is waar het hoort, alles is verwoest. Was er een tornado? Een aardbeving? Iemand gewond? Nee. Phew.”
