“Een fucked up versie van Stand by Me”

De Franse regisseur zocht al een poosje naar de beste manier om het Corsica van nu te laten zien en vond die voor Les Apaches in een nieuwsbericht uit 2006. “Het was een schokkend verhaal over een paar jongens die samen op avontuur gingen met gruwelijke gevolgen, een moderne en fucked up versie van Stand by Me van Rob Reiner. De jeugdigheid van de jongens, hun sociale en etnische achtergronden, het raakte me diep.”

Het verlangen om op het Franse eiland te filmen was groot bij De Peretti. “Politiek, sociologisch, historisch; voor mij is het is een van de meest spannende plaatsen in de wereld, dus ergens anders filmen was geen optie. Ik ben er geboren en opgegroeid en ken het eiland als mijn broekzak, net als de inwoners en hun bizarre verhalen. Daarbij komt dat de natuur van het eiland waanzinnig is, het doet me denken aan het diepe zuiden van Amerika, zo gek en grillig. Corsica is vreemd, magisch, onvoorspelbaar, het is heilig en modern tegelijk. Het is dé plaats waar ik de grote vragen over de wereld en het leven op los kan laten, maar dan net even anders.”

Dat de regisseur opgroeide op het eiland leverde een boel voordelen op tijdens de productie. “We hebben echt geen enkele problemen gekend bij het filmen. Ik was ‘thuis’ en met het kleine budget dat we beschikbaar hadden was dat natuurlijk een noodzakelijke voorwaarde. Overal werden we geholpen en vaak hoefden we amper iets te betalen voor eten en onderdak van de crew. Het voelde als een do-it-yourself project. Ook het scouten voor de opname-locaties ging relatief soepel. Het eiland is groot en kent veel verschillende werelden, van natuurlandschappen tot steden, allemaal met hun eigen bijbehorende kwesties. Maar ik kende veel plekken al omdat ik er jaren had rondgehangen, dag en nacht, met dit project sterk aanwezig in mijn gedachten.”

“Ze hadden acteerintelligentie, en dan maakt het echt helemaal niets uit of je al honderd films gedaan hebt of niet”

De rauwe, realistische sfeer die Les Apaches uitstraalt is een optelsom van verschillende zaken. Zo werkte De Peretti met niet-professionele acteurs, al vind hij zelf dat hij zijn cast dan tekort doet. “Ze hadden inderdaad nog nooit geacteerd, maar op een bepaald niveau waren het zeker al echte acteurs. Wat het precies is weet ik niet, maar ze hadden wat ik noem een acteerintelligentie, en dan maakt het echt helemaal niets uit of je al honderd films gedaan hebt of niet. Bovendien organiseerde ik het jaar voorafgaand aan de opnames zo nu en dan een workshop met de cast, een soort acteervakanties. Dus geloof me, toen we begonnen waren ze zo professioneel als het nodig was.”

In zijn manier van werken steelt de Fransman volgens eigen zeggen de tactieken van een documentairemaker. “Een kleine filmploeg, geen sets of kunstmatig licht, acteurs van het eiland zelf, en aandacht voor de details waardoor alles een gevoel van echtheid krijgt. En dan kunnen zaken als het scenario, de dialogen en de kadrering van beelden nog zo kunstmatig zijn, het lijkt alsof het allemaal gebeurt in de wereld waar jij en ik ook bestaan. Hopelijk ziet het publiek daardoor niet alleen een boeiend verhaal, maar beseffen ze ook dat het een tijdsdocument is, en gaan ze praten over de stand van zaken in onze huidige maatschappij. Ik zou graag willen geloven dat ik een regisseur ben van ‘mijn tijd’.”

Foto: Carla Orrego Veliz, gemaakt i.h.k.v. Filmmakers for Freedom op het Stockholm Film Festival