“De antropoloog in me overmeesterde de filmmaker”

Die grens tussen documentaire en fictie zoekt Minervini niet bewust en zelf zou hij Stop the Pounding Heart het liefst helemaal niet classificeren. “Om eerlijk te zijn ben ik verbijsterd over de neurotische drang van de filmindustrie om zogeheten ‘crossover films’ te labelen. Het levert altijd van die gruwelijke namen op als docufilm, docufictie of docudrama en die projecten eindigen altijd ergens in de periferie van de filmindustrie. Jean Rouch verwierp al lang geleden de beschrijving van ‘typisch’ gedrag als het aankomt op documentaire en begon het theatraal te benaderen. Met gebruik van montage creëerde hij dramatische spanning. Gebaseerd op mijn cinematische aanpak en zowel het poëtische als het esthetische aspect van mijn films, is het verschil tussen documentaire en fictie voor mij ook totaal irrelevant, dus weiger ik persoonlijk pertinent om een stempel op mijn film te drukken.”

De filosofie en aanpak van Minervini resulteert in een mengeling van pure en geënsceneerde observaties. “Dat laatste was noodzakelijk omdat ik bij sommige scènes met Sara toestemming moest vragen aan haar ouders of moest wachten tot ze klaar was om bepaalde emotionele scenes op te nemen. De inhoud was dan niet minder oprecht en spontaan, want er was geen script of regie en opnames werden nooit opnieuw gedaan. Alle leden van de familie Carlson die in de film voorkomen gedragen zich zoals ze daadwerkelijk zijn en denken.”

Minervini ontmoette de familie Carlson in 2009 op een boerenmarkt waar ze hun geitenkaas verkochten. De beslissing om hem met camera toe te laten in hun leven kwam pas veel later, na een langdurige periode waarin wederzijds vertrouwen en een vriendschappelijke band werd opgebouwd. “Mijn interesse in hun normen en waarden, die ik ben gaan respecteren, was sterker dan mijn verlangen om ze te filmen. De antropoloog in me overmeesterde de filmmaker, en dat voelden ze. De innerlijke balans van Sara was extreem kwetsbaar, wat te verwachten is bij een streng religieus meisje dat zich ontwikkelde tot volwassen vrouw. De grootste zorg van haar ouders was dat ze geportretteerd zouden worden op een manier die overeen kwam met hun geloof en die niet de morele, spirituele en emotionele integriteit van hun kinderen zou aantasten. En dat heb ik ze beloofd, al ver voor ik met filmen begon.”

Productioneel gezien noemt Minervini zijn film ambachtelijk, een ‘cinema of hunting’. Met een kleine crew ging hij op jacht naar materiaal en dat was een tijdrovende klus. “Tijd verloor zijn betekenis. We waren altijd aan het wachten tot er iets gebeurde, en als we dan begonnen met filmen draaiden we vaak wel dertig minuten. Door die lange takes raakten ze gewend aan de aanwezigheid van de camera. Het werd een ornament en verloor de link met ‘het maken van een film’.De grenzen tussen film en leven werden diffuus, ik begaf me in dezelfde ruimtes, deelde emoties en sensaties met ze.”

Die ruimtes die hij met ze deelde waren niet altijd even gunstig. Het Texaanse landschap mag er dan fraai uitzien in de film, Minervini leerde het tijdens de productie kennen als vijandig. “De groene pracht die je ziet is een hersenschim, wat je namelijk niet ziet zijn de zwermen met etterige muskieten die me zo vaak prikten dat ik wegens een allergische reactie naar de eerste hulp moest. Of dat het zo benauwd was dat je nauwelijks adem kreeg. En tijdens de lieflijke scene waarin Sara met haar zussen picknickt bij een meertje heb ik uiteindelijk de beelden weggelaten waarin ze wordt gebeten door een slang.”

Slangen en muskieten waren niet de enige dieren die voor ongemak zorgden. “Geiten hebben een natuurlijke nieuwsgierigheid en speelsheid, dus ze waren altijd om ons heen aan het rommelen, kauwend op kabels en kleren. En tijdens de registraties van de rodeo hebben we regelmatig in de bak gefilmd, zonder bescherming. Stieren blijven op hun hoede voor de schade die de mens ze kan toebrengen, maar er komt altijd een punt waarop ze agressief worden, dus dat was niet zonder gevaar.”

De ontberingen had Minervini er graag voor over. “Ik hou van uitdagingen en de moeilijkheid om aan iets te wennen, dat dwingt respect af. En uiteindelijk levert het, hopelijk, een mooie film op die het publiek kan waarderen. Ik maak mijn films zoals ik hoop dat het publiek ze bekijkt, met open geest en hart, los van vooroordelen. Mijn bedoeling met Stop the pounding Heart was het tonen van een microcosmos van de Amerikaanse maatschappij, niet om die te veroordelen, maar om het te begrijpen. Naast liefde, geloof en angst, is ook tolerantie verbonden met the pounding heart.”