“Blues is de basis voor vrijwel alle muziek”

De muziek waar het hart van DJ Hanneman het hardst van gaat kloppen komt uit het Diepe Zuiden van Amerika, niet ver van het Texaanse landschap waar Stop the Pounding Heart, de openingsfilm van deze Pluk-editie, zich afspeelt. Hij draait rock’n’roll, beat, 60’s garage, soul, funk, ska, reggae, calypso, jazz… “Maar de blues is de basis voor vrijwel alle muziek. Ik probeer in alles de blues en de ontwikkeling daarvan waar te nemen.”

Via samples in de hiphop die hij op de middelbare school luisterde kwam Han Ruiz Buhrs (“Mijn vader heet ook Han, ik noemde mezelf Kleine Han, de jongens waar ik op straat mee hing noemden me Hanneman”) weer terug bij de muziek waar zijn ouders – vader is contemporary bluesmuzikant, moeder is beeldend kunstenares – hem mee grootbrachten. “Ik heb me in eerste instantie tegen die muziek verzet, maar kwam er toch weer op uit. Die ontwikkeling zie je zelfs in mijn DJ carriere terug, waar ik begon met CDtjes met house en hiphophitjes tot ik mezelf ging afvragen wat ik echt vet vond.”

Draaien waar je zelf enthousiast van wordt, werkt goed op de dansvloer. “Ik ben altijd bezig met muziek. Alles wat ik luister probeer ik te vertalen in wat me raakt. Daarbij zuig ik alles op, ook wat ik niet mooi vind. Ik struin dag in dag uit markten, platenwinkels en Internet af op zoek naar de juiste plaat waarvan ik weet dat die dansbaar is terwijl nog niemand zich dat beseft heeft. Als ik iets draai dat niet hitgevoelig is maar waar ik zelf blij van word dan gaan mensen toch dansen.”

Bij Pacific Parc neemt Hanneman één keer per maand de boel over en draait hij met gemak een set van vijf uur. Bij Pluk maar een uurtje. Op vinyl – veel van zijn favoriete muziek is niet op gangbare formats te krijgen. “Vinyl is het formaat waarop het bedoeld is. Ik vind het niet perse kwalitatief beter, maar het is hoe die muziek toen ten gehore werd gebracht, met beschadigingen die elke plaat uniek maken. Ik ga vanavond bewust niet al mijn parels achter elkaar plakken, maar wel wat neerzetten.” Daarbij combineert hij graag obscuur met herkenbaar. “Ik wil een tegengeluid geven voor de clubs van vandaag. Mensen kunnen dingen herkennen en herontdekken, bijvoorbeeld als je een oude plaat draait die later gecovered is.”

Diezelfde combinatie trekt hem in film. De vinyl-liefhebber heeft een andere relatie tot 35mm dan tot muziek (“Ik bekijk film meer vanuit een acteursoog, want daar kom ik ook vandaan”) maar houdt ook in film van verhalen die net even anders zijn, en even authentiek. “Dat oude en experimentele, daar zit zo veel romantiek in. Tarantino doet dat goed, door vergeten tracks uit de 60s en 70s herintroduceren. Een hommage aan ‘echte’ muziek.”

Op de soundtrack van een film over DJ Hanneman (“misschien zoiets als Nowhere Boy, over de muzikale draaikolk in de sixties, toen alle rock n roll artiesten opeens soul gingen spelen en soul artiesten rock n roll gingen coveren – of juist eindelijk een goeie film over Elvis, met mij in de hoofdrol”) zouden dan sowieso deze favorieten komen te staan: “Clarence Daniels & Obie Jessie met Hard Working Girl, Joe Tex met She’s Mine… Each Day van Ann Coll en de live-versie van The Letter van Joe Cocker. Ook Going to the City van Cuby & The Blizzards. En alles van The Sonics.”

En filmmuziek? “Grappig genoeg ben ik een totale leek op het gebied van film scores. Ik ken DJs die er prat op gaan maar ik kom niet verder dan de originele theme song van Batman. Op vinyl natuurlijk.”

Luister alvast naar een voorproefje:

Psychotic Rebellion by Hanneman on Mixcloud

Foto: Esmir Majdanac