Het zelfhulpboek Hoe overleef ik… Pluk de Nacht is nog niet geschreven. Er ligt daar dus potentie voor een bescheiden bestseller. Want iedereen beleeft ‘zijn’ of ‘haar’ Pluk anders. Zo beleefde ik mijn eerste Pluk:
Pluk de dag? Nee. Pluk de zonovergoten namiddag! Als je vroeg op het terrein bent, kun je op het Stenen Hoofd nog uren zon meepakken. Tijd om eindelijk eens dat klassieke boek uit te lezen, voor de film begint.
De Cineville caravan staat vlakbij de openingspoort, maar er is nog niemand binnen. Het bord ‘Wat voor plant ben jij’ staat er wat alleen bij; geen plant te plukken vandaag. Zouden veel mensen zich na mijn artikel nog na hebben durven laten tekenen?
Een vrouw sleept een pup mee, die zich tegoed doet aan haar enkelbanden. De eerste strandstoelen worden uit een container geplukt. Binnen een paar uur wordt er gevochten om de laatste stukjes zonneschijn en worden de dekens tevoorschijn gehaald. Twee meisjes proberen tevergeefs hun strandstoel uit te klappen. Niemand die er aandacht aan besteed; dit gaat al jaren zo. Misschien, denk ik, een kans voor de liefde om toe te slaan, als iemand zijn hulp aanbiedt. Maar dit gebeurt niet. Het doet aan als een ontgroeningsritueel. Als eerstejaars zijn er wat momenten waar je doorheen moet.
Ik besluit een hamburger te gaan halen. Niet vegetarisch (al doen de eten-zoals-je-moeder-het-maakt-borden mij wel watertanden), maar echt goed vlees. Bij Pescado y papas hebben de bijzondere mensen zich verzameld voor wat boquerones of biologische hamburger met Andalusische saus. Een klein meisje vraagt aan de kok of hij ook patat maakt. “Nee”, antwoordt hij, “maar wel ovenaardappels. Dat is bijna hetzelfde en heel lekker.” Teleurgesteld loopt het meisje weg. Het is niet hetzelfde.
Twee jongens vragen de kok of hij nog een winkel in de buurt weet waar ze lekker eten verkopen. En of hij hen dan ook even de weg kan wijzen. Verbaasd kijkt de kok hen aan; pas op dat moment lijken de jongens zich te realiseren aan wie ze het vragen. Als ze beteuterd wegslenteren kan hij zich weer concentreren op wat hij het beste doet: eten klaarmaken, en collega Suzanne helpen met het omroepen van namen van personen wiens eten klaar is. Als Suzanne “Stella” roept en niemand reageert, twijfelt hij geen moment: hij valt haar bij in perfecte Marlon-Brando-pose. “Stellaaaaa!!!” schreeuwt hij over het Stenen Hoofd. Hij krijgt wel gehoor.
Het nadeel als je redacteur bent, is dat je geen tijd hebt om een mooi plekje te kiezen voor de film begint. Het voordeel is dat je bezoekers vragen mag stellen over hoe de film van hun leven eruit zou zien en dat je even een praatje kunt maken met de blind daters van de dag. Maar veelal is het ronddwalen en de sfeer proeven. Pluk het eten, pluk het uitzicht op het IJ en het EYE. Pluk de mensen uit het pendelbusje en Pluk de disco. Voor de films van vandaag, A Very Funny Story en Carmina or Blow Up, heb ik niet eens tijd. Waar wie maalt daarom? Ik pluk de nacht.