“Ik ben gek op slowmotion!”

“Ik wilde hetzelfde verhaal op twee heel verschillende manieren vertellen”, legt Victor Carrey via e-mail uit, wanneer ik hem vraag naar het idee achter The Runaway. “Met een andere manier van vertellen, een andere montage, een andere visuele stijl voor de twee delen; een klein experiment dat in tien minuten zou passen. Eerst schreef ik het begin van de film, met allerlei kleine details en verhaaltjes, en het verhaal van de overval kwam daarna en verbond al die losse elementen.”

Een belangrijk aandeel van het verschil in visuele stijl zit hem in het tempo: waar de eerste helft van The Runaway gebruik maakt van een gehaaste verteller en vlotte montage, speelt het slot zich geheel in slowmotion af. “Ik ben gek op slowmotion!”, zegt Carrey. “Zelfs de normaalste dingen van de wereld, gewoon iemand die over straat loopt bijvoorbeeld, worden in slowmotion poëtisch. Maar het moet doelgericht gebruikt worden, voor artistieke zeggingskracht en niet simpelweg om een concrete handeling te benadrukken.”

Dat juist dit tweede deel van The Runaway soms aanvoelt als een strak uitgevoerde commercial is niet gek: Carrey verdient zijn geld vooral als maker van reclamefilms en videoclips. “Maar het grote verschil met The Runaway is natuurlijk dat ik daarbij bijna geen vrijheid heb, terwijl ik hier precies kon doen wat ik zelf wilde. Geen gekibbel met cliënten, bands of platenmaatschappijen, dus!”

Carrey is maar wat jaloers op het publiek op Pluk de Nacht, stelt hij. “Het is heerlijk om ‘s zomers films te kijken in de open lucht! Ik zag ooit een film op een openluchtfestival waar het scherm licht bewoog in de wind, dat gaf een bijna hypnotiserend effect, fantastisch!”