“Het interne tumult is erger dan de dreiging”

Soft opent met een korte, op een mobiele telefoon opgenomen scène waarin een tiener belaagd wordt door een groep opgeschoten jongeren. Ellis putte voor de scène uit zijn eigen herinneringen. “Ik maakte als tiener zo’n soort situatie mee. Wat me er achteraf aan intrigeerde, was dat het interne tumult veel ernstiger was dan de daadwerkelijke dreiging. Er kwamen allerlei emoties in het spel die ik totaal niet kon plaatsen.”

Om die emoties draait Soft, waarin na de tienerjongen ook diens vader door de buurtbende onder handen wordt genomen. “Ik heb altijd een fascinatie gehad voor wat ik ‘mannelijke handicaps’ noem”, vertelt Ellis. “In dit geval dus een volwassene die om moet gaan met een gewelddadige jongere, en alle interne twijfels over trots en schaamte die dat teweegbrengt. Helemaal omdat ook zijn zoon, die altijd naar hem opkeek, er bij betrokken is.”

De film wisselt af tussen de beelden van mobiele telefoons en klassiek gedraaid breedbeeld. “Om de verschillende belevingswerelden van de hoofdpersoon en de bende te tonen”, legt Ellis uit. “De wereld van de vader is gevat in traditionele, kalme 35mm-beelden, als een toevluchtsoord, terwijl de ‘mobiele’ beelden van de crimineeltjes onvoorspelbaar en puntig zijn. Waar die twee stijlen op elkaar botsen, ontstaat vanzelf een spanning. De shots van de mobieltjes zijn gedraaid op mini-dv en vervolgens met een mobile phone codec gecomprimeerd. Dat was een enorme bevrijding: de cast kon ongestoord improviseren, zonder dat ik me zorgen hoefde te maken over de kosten van 35mm-film.”

Ellis vond een deel van zijn cast daadwerkelijk op straat. “De zoon en de leider van de hangjongeren komen uit een workshop voor jonge acteurs in mijn woonplaats Nottingham. De rest van de bende vonden we via een open casting, waar zo’n dertig jongeren op af kwamen, waaronder een paar die ik vaak in mijn eigen buurt op straat zag hangen! Als auditie liet ik ze mij belagen in groepen van tien, ze moesten me zo agressief mogelijk aanspreken!”