“Op een dronken avond besloten we gewoon te gaan”

We hebben allemaal wel eens dat idee gehad, of hebben dat nog steeds, dat we weg moeten om te ontdekken wat we eigenlijk willen, wie we eigenlijk zijn. Ook de Waalse regisseur François Pirot had dat, vertelt hij ons via Skype. In zijn speelfilmdebuut Mobile Home steekt hij teder de draak met die gevoelens. “Het is intrigerend dat je wanneer je jong bent energie genoeg hebt voor lange wereldreizen, maar niet weet hoe je die energie moet gebruiken. Het is goed om over die levensvragen een beetje te lachen.”

In de frisse komedie bevinden Simon en Julien, twee vrienden van begin dertig, zich dus ook in zo’n ‘ik-moet-nog-reizen-crisis’ bevinden. Ondanks hun enthousiasme blijken er steeds redenen om het vertrek uit te stellen. Komt dat uit persoonlijke ervaring? “Deels”, lacht Pirot. “Ik was net afgestudeerd van de filmacademie en ik dacht hier met mijn vrienden over na. We waren klaar voor het filmvak, en de buitenwereld had verwachtingen van ons. Daar wilde we graag nog even van wegvliegen. Maar de voorbereidingen van de gewenste reis wilden niet echt vlotten. Op een dronken avond besloten we dat we gewoon zouden gaan. Diezelfde avond nog.”

Toch is Mobile Home geen autobiografisch verhaal, benadrukt Pirot. Eerder is het een uitwerking van allerlei ervaringen van hemzelf en zijn vrienden. “Er zijn details wel echt gebeurd. Bijvoorbeeld dat we tegen elkaar grapten dat we misschien nooit meer terug zouden komen, zoals Simon dat ook doet in de film. Maar ik was jonger dan de personages in Mobile Home. Enfin, die ene nacht zijn we ook echt gegaan. Zonder onze ouders te wekken zijn we gewoon vertrokken. De volgende dag waren we in Noord-Frankrijk, en realiseerden we ons hoe pathetisch en grappig tegelijk ons plan eigenlijk was. Diezelfde dag waren we terug in ons dorp.”

“Ik schrijf graag over mensen die niet weten wat ze willen. Maar ik merk dat het wel lastig is om over deze mensen te schrijven. Helaas weet ik ook niet wat ze willen!”

Pirot maakte zijn mislukte reis overigens op een stuk jongere leeftijd dan zijn personages. Inmiddels is hij 35 – “Maar gelukkig, of helaas, voel ik me nog niet zo oud”, voegt hij er direct aan toe. Pirot woont en werkt in Brussel maar is opgegroeid in de Belgische Ardennen waar hij zijn film ook opnam. Caravans en campers zijn er een bekend gezicht. Wanneer Simon en Julien zich gaan voorbereiden op hun road trip kiezen ze in plaats van het avontuurlijke omgebouwde busje voor een burgerlijke beige camper. ‘Lekker Nederlands’, noemt één van hun vrienden het ding. Pirot lacht als ik hem vertel dat deze opmerking ook voor Nederlanders erg grappig is, hoewel we bekend staan om onze sleurhutten. “Het is een grap onder mijn vrienden. Maar eigenlijk reizen Vlamingen net zo graag in die ‘dutch beatles’. Dat is eigenlijk ook de reden waarom ik de jongens zo’n camper laat kiezen in de film. Simon en Julien denken heel avontuurlijk te zijn en zich af te zetten tegen de burgerlijkheid van hun ouders, maar eigenlijk lukt het ze niet om zich echt los te worstelen van de plek waar ze opgegroeid zijn. Dat zegt heel veel over ze.”

Heeft Pirot die wereldreis nog nodig gehad om te ontdekken wat hij wil van het leven? “Nou, het maken van Mobile Home heeft me meer zelfvertrouwen gegeven dan die spontane trip. Net als Simon en Julien voel ik me nu iets minder verloren. Al geeft de film niet echt uitsluitsel of Simon en Julien hun antwoord hebben gevonden. Ik weet zelf ook niet hoe het met ze afloopt na de film. Ik hoop dat het goed met ze gaat. Maar het gaat me niet om het antwoord; het gaat mij om dat verlangen, dat mensen stimuleert om dingen te proberen. Soms lijkt het wanneer je terugkijkt een stupide droom, maar het gaat erom dat je iets hebt geprobeerd.”