“In kortfilms kan het way weirder!”

Een brave huisvader ziet zijn buurman een gek dansje doen, en de buurman neemt sinistere stappen om te voorkomen dat de vader het doorvertelt. Nee, het uitgangspunt van A Pretty Funny Story is bepaald niet alledaags. Toch vind het zijn oorsprong in het dagelijks leven van de Canasese filmmaker Evan Morgan. “Ik woon in een appartement met heel veel inkijk van en naar de buren. Dit soort ongemakkelijke momenten waren er schering en inslag. Dat heb ik voor het verhaal flink uitvergroot, maar het begint bij een moment dat iedereen zal herkennen: je ziet iemand iets raars doen, en je hebt het gevoel dat je de situatie in evenwicht moet brengen.”

Dat Morgan de situatie ‘uitvergrootte’, is zacht uitgedrukt.  A Pretty Funny Story zoekt de grenzen op van waar je om kan lachen. “Toen ik het schreef, zag ik het gewoon als een komedie; ik vond de plot die zich ontwikkelde vooral heel erg grappig”, vertelt Morgan. “Pas toen we aan het draaien waren, werd me duidelijk hoe zwartgallig sommige dingen eigenlijk waren. Maar ik besloot om er vol voor te gaan, om die zwarte humor en de ironie ervan echt te benadrukken. Korte films bieden wat dat betreft veel meer mogelijkheden dan speelfilms; je kunt met veel meer wegkomen. In een korte film kan het way weirder.”

Voor een deel zal dat er mee te maken hebben dat A Pretty Funny Story eigenlijk een film zonder sympathieke karakters is. “De film wordt verteld vanuit de vader, maar ook hij is geen aardig persoon. Maar het is zo’n sukkel dat mensen zich op een afstandelijkere manier toch met hem kunnen identificeren, denk ik. De buurman daarentegen is niets meer dan een aanjager; hij moest onvoorspelbaar blijven. Dat maakte het lastig voor de acteur: hij zocht steeds naar de logica van het karakter, als een strohalm om er grip op te kunnen krijgen. Maar die is er gewoon niet!”